Kartki z historii ekonomii w Polsce, 1949−1989: Stal, muchy i zakłamanie (3)

Wygląda zatem na to, że przed 1968 r. Sachs twórczo stosował sławną zasadę  „partyjności nauki”. Paradoksalnie, zasadę tę trafnie zinterpretował Józef Nowicki, w efekcie marcowych czystek w 1968 r. mianowany przez partię dyrektorem,  zabranego Sachsowi i przemianowanego na Instytut Gospodarki Krajów Rozwijających się, Międzyuczelnianego Zakładu Problemowego Gospodarki Krajów Słabo Rozwiniętych przy Uniwersytecie Warszawskim i SGPiS. Mianowicie, po latach Nowicki wspominał partyjnego dygnitarza, który wyjaśniał ekonomiście politycznemu ze Szkoły Głównej Planowania i Statystyki praktyczny sens zasady „partyjności nauki”: „[W]y nie jesteście od tego, żeby mi radzić, ale od tego, żeby wyjaśniać, że to co robię, robię najlepiej” (Nowicki 1988, s. 95, podobnie: Nowicki 1990, s. 91). Rzeczywiście, w 1963 r. usłużny Sachs obszernie uzasadnił unieważnienie przewodu habilitacyjnego Kurowskiego i zabranie mu tytułu doktora habilitowanego.