Kartki z historii ekonomii w Polsce, 1949−1989: "My wszyscy z niego" (2)

Agnieszka Witczak Haugstad pisze o Edwardzie Lipińskim (1888−1986) z przełomu lat 40. i 50. XX wieku:

Działalność Lipińskiego jako redaktora naczelnego „Ekonomisty”, a także jego publiczne wsparcie dla wersji marksizmu sprzecznej z obowiązującą linią Partii, przysporzyła mu wrogów. Jednakże, z powodu zasług Lipińskiego dla socjalizmu i wojennej działalności w ruchu oporu, a także z powodu jego kontaktów z wieloma byłymi studentami rozsianymi w całej Partii (której członkiem był również Lipiński), trudno go było natychmiast odsunąć. Drabińska sugeruje, że Lipińskiemu pozwolono nadal pracować w SGPiS, ponieważ był on promotorem prac doktorskich ekonomistów należących do PZPR (Witczak-Haugstad 2008, s. 114, tłumaczenie – B. Cz.).

W przypisie Witczak-Haugstad dodaje, że:  „Lipiński był promotorem doktoratów W. Brusa, B. Minca, Z. Wyrozembskiego, M. Pohorillego i J. Zawadzkiego”, którzy „stanowili trzon grupy należących do PZPR ekonomistów wysłanej przez Partię w celu zreformowania Szkoły Głównej w 1949 roku”^A.   

----------------------------------------------------

A/ O tych samych ekonomistach docent przedwojennej i profesor powojennej SGH Jan Drewnowski (1908−2000) pisał, że „żaden z nich nie miał kwalifikacji akademickich” (Drewnowski 2000).