Grzegorz Kołodko: "Wędrujący świat"
Uważam, że to ważna książka; cenna zwłaszcza w Polsce z jej troskliwie wypielęgnowaną przez ostatnie dwadzieścia lat umysłową monokulturą...
*
Na przykład Kołodko o Szwecji, Stanach Zjednoczonych i równości szans (por. mój wpis z 2 czerwca 2007 r.): "Warto porównać z systemem anglosaskim doświadczenia społecznych gospodarek rynkowych krajów nordyckich, od Finlandii poprzez Skandynawię do Islandii. W odniesieniu do drożności społecznej i szans na awans materialny poprzez wykształcenie różnice można dostrzec gołym okiem. Grupa autorów [Zob. Bernt Bratsberg i in., Non-linearities in Inter-generational Earnings Mobility, Royal Economics Society, London 2006; American Exceptionalism in a New Light, Institute for the Study of Labour, Bonn 2006] uszeregowała kraje na skali od jedności do zera, gdzie jeden oznacza brak jakiejkolwiek mobilności, a zero idealną mobilność. W pierwszym przypadku oznacza to, że dochód dzieci jest taki sam jak rodziców, podczas gdy w drugim dochód dzieci nie ma związku z dochodami rodziców. O ile w społeczeństwach nordyckich stosowny współczynnik dla dzieci wynosi 0,2, to w Wielkiej Brytanii 0,36, a w USA już 0,54. Oznacza to, że dochód kolejnego pokolenia jest w dużo większej mierze funkcją poziomu dochodów poprzedniej generacji w krajach anglosaskich niż nordyckich. O ile w tej pierwszej grupie państw tylko połowa dzieci (konkretnie synów) urodzonych w końcu lat 50. wydobyła się z biedy, mając lat niewiele ponad 40, o tyle w drugiej grupie było to już 75 procent. Kraje ze społeczną gospodarką rynkową i socliberalną polityką społeczną - i w konsekwencji nieco wyższymi podatkami - zasadniczo przerwały związek występujący pomiędzy dochodami rodziców i dzieci. USA - ze swoją fundamentalistyczną gospodarką rynkową i neokonserwatywną polityką społeczną - bynajmniej. Nieco mniej zniechęcająco wygląda to w Wielkiej Brytanii. Tak oto pada jeszcze jeden mit. Mit "równych szans" tam, gdzie strukturalnie są one głęboko nierówne." (Kołodko, Wędrujący świat, Prószyński i S-ka, s. 225).
*
Na przykład Kołodko o Szwecji, Stanach Zjednoczonych i równości szans (por. mój wpis z 2 czerwca 2007 r.): "Warto porównać z systemem anglosaskim doświadczenia społecznych gospodarek rynkowych krajów nordyckich, od Finlandii poprzez Skandynawię do Islandii. W odniesieniu do drożności społecznej i szans na awans materialny poprzez wykształcenie różnice można dostrzec gołym okiem. Grupa autorów [Zob. Bernt Bratsberg i in., Non-linearities in Inter-generational Earnings Mobility, Royal Economics Society, London 2006; American Exceptionalism in a New Light, Institute for the Study of Labour, Bonn 2006] uszeregowała kraje na skali od jedności do zera, gdzie jeden oznacza brak jakiejkolwiek mobilności, a zero idealną mobilność. W pierwszym przypadku oznacza to, że dochód dzieci jest taki sam jak rodziców, podczas gdy w drugim dochód dzieci nie ma związku z dochodami rodziców. O ile w społeczeństwach nordyckich stosowny współczynnik dla dzieci wynosi 0,2, to w Wielkiej Brytanii 0,36, a w USA już 0,54. Oznacza to, że dochód kolejnego pokolenia jest w dużo większej mierze funkcją poziomu dochodów poprzedniej generacji w krajach anglosaskich niż nordyckich. O ile w tej pierwszej grupie państw tylko połowa dzieci (konkretnie synów) urodzonych w końcu lat 50. wydobyła się z biedy, mając lat niewiele ponad 40, o tyle w drugiej grupie było to już 75 procent. Kraje ze społeczną gospodarką rynkową i socliberalną polityką społeczną - i w konsekwencji nieco wyższymi podatkami - zasadniczo przerwały związek występujący pomiędzy dochodami rodziców i dzieci. USA - ze swoją fundamentalistyczną gospodarką rynkową i neokonserwatywną polityką społeczną - bynajmniej. Nieco mniej zniechęcająco wygląda to w Wielkiej Brytanii. Tak oto pada jeszcze jeden mit. Mit "równych szans" tam, gdzie strukturalnie są one głęboko nierówne." (Kołodko, Wędrujący świat, Prószyński i S-ka, s. 225).
posted by zesgiepisu at 10:21 AM
0 comments
